قمی ها

سال های سال می گذرد تا صحنه ی علم و دانش، دانشمندی را به خود ببیند. یعنی آن که درپی دانش است وقتی به بلوغ علمی و درجات والای الهی دست می یابد، محاسنش رو به سپیدی گذاشته و برف پیری سر و رویش را پوشانده است. علما و دانشمندان هر چند در سنین بالا هم از دنیا بروند باز هم گویی بابی از ابواب رحمت حضرت حق بروی خلائق بسته می شود. در هفته ی جاری دو شخصیت برجسته و فرهیخته از میان ما رخت بربستند. حضرت آیت الله مجتهدی تهرانی که استاد اخلاق بود و خود متخلق به اخلاق الهی که اینچنین سخنان ساده و روانش به دل می نشست و انسان را پای صفحه ی تلویزیون میخ کوب می کرد و حضرت استاد دکتر سید جعفر شهیدی که شهد علم و دانش را به کام دانش پژوهان می ریخت و در کنار علوم حوزوی و دانشگاهی که سال ها خوانده بود و درس داده بود، درس اخلاق و افتادگی می داد. او آن قدر متواضع بود که خیلی ها تا پس از مرگش نمی دانستند که او یکی از ارکان اصلی شکل گیری لغتنامه ی دهخدا بوده است.

از استاد مجتهدی در زمانی که در سوریه اقامت داشتم، در مقابل درب حرم حضرت رقیه(س) عکسی گرفته ام که زینت بخش این پست است.

خداوند روح این دو بزرگمرد را با صاحب این ایام، حضرت سیدالشهدا(ع) محشور فرماید. ان شاءالله

یا حسین