همه حق اظهار نظر درباره‌ی مسئولان جامعه را دارند به شرطی که راست بگویند.

آیا کیفیت از بین بردن این موانع این است که تو هم یک سخنی را و یک رویه‌ای را آغاز کنی که محیط را عصبانی‌تر کند و به خشونت بیش‌تر بکشانی و آن وقت در محیط عصبانی‌تر و خشونت بیش‌تر انتظار آن داشته باشی که آزادی کامل‌تر تأمین شود؟ می‌شود همچنین چیزی؟ اولین بحث‌هایی که باید با هم داشته باشیم این‌هاست که اگر موانعی، مشکلاتی و محدودیت‌هایی برای آزادی‌های مشروع تو در بیان احساس و اندیشه‌ات وجود دارد و کیفیت از بین بردن این موانع، بهترین راه برای از میان برداشتن این موانع چیست؟ جنجال است؟ فریاد است؟ مرده باد، زنده باد است؟ یا نه، راه های معقول‌تر و راه‌های مطلوب‌تر و راه‌های سازنده‌تری وجود دارد؟ ما هرگز نمی‌توانیم آزادی را به معنای دروغ گفتن و دروغ پردازی بدانیم. جلوی دروغ پردازی را باید گرفت. البته باید نهادهای قانونی بتوانند جلوی این دروغ پردازی‌ها را بگیرند.

همه‌ی زنان و مردان جمهوری اسلامی ایران اعم از مسلمان و غیرمسلمان در اظهار نظر پیرامون شخصیت و طرز فکر مدیران و مسئولان جامعه در هر درجه که باشند آزادند، با رعایت این دو شرط که دروغ نگویند و بیانات‌شان نصیحت و دلسوزی و ارشاد باشد.

در اسلام آزادی‌های فردی، محدودیت‌های اجتماعی نیز دارد. انسان آزاد است اما در چارچوب حدود الله و در چارچوب قوانین الهی.

منبع: ارزش‌ها در نگاه شهید بهشتی(ره)، سازمان انتشارات روزنامه‌ی جمهوری اسلامی